Amon Düül II – Phallus Dei

Płyta zawiera czterdzieści minut muzyki… jakiej? Genialnej. Mrocznej, przeszywającej, zaskakującej niesamowitą harmonią i zwartością… Album podzielić można na dwie części. Pierwsza składa się z czterech kompozycji, przy czym ostatnia z nich stanowi przejście do tytułowej monumentalnej dwudziestominutowej suity. Wprowadzenie do płyty to niczym rytualny taniec sekcji rytmicznej z wyłaniającą się gitarą elektryczną potęgującą etniczne piękno. Nagła zmiana tempa i muzyka płynie do przodu… znów zwalnia… i znów dajesz się porwać nieziemskiemu wirowaniu… powoli coś zaczyna wwiercać się w mózg. Kolejne kompozycje… niesamowicie mroczne, psychodeliczne wizje, pełne napięcia. Dynamiczna praca ciężkiej sekcji… jazzujące sola, wycie Renate Knaup połączone ze śpiewem w starogermańskim języku naprawdę robią ogromne wrażenie. I to wszystko razem tworzy logiczną całość. Należy wspomnieć, iż w znacznej swej części jest to album instrumentalny. Patetyczne melodie przywołują na myśl odległe zaginione cywilizacje… tajemnicze mistyczne piękno gór… pogrążasz się w wędrówce po świecie chorej wyobraźni. I gdy nadchodzi czas na finałową kompozycję, wszystko uspokaja się. “Phallus Dei” jest dla mnie jedną z najbardziej udanych suit w historii rocka. Przy niej nawet największe dokonania grupy Can (kocham!) wydają się być wtórne. Rozpoczynają ją zdawałoby się chaotycznie rozrzucone dźwięki… powoli wyłania się melodia, która wciąż ewoluuje i przybiera najróżniejsze postaci. Utwór przyspiesza, zwalnia, wciąż jednak płynąc do przodu. Rolę lidera przejmują kolejne instrumenty, mieszając się ze sobą w czasem iście freejazzowych solach.

Arcydzieło formy i niesamowity klimat. Dla mnie jedna z ukochanych płyt, polecam każdemu miłośnikowi rocka progresywnego.