Candlemass – Nightfall ( USA )

“Nightfall” ujrzał światło dzienne w listopadzie 1987 roku. Krążek zawiera 10 numerów, wśród tego zestawu znajdziemy 4 krótkie instrumentalne intra, wprowadzające odpowiedni klimat panujący na całej płycie. Całość otwiera pięćdziesięciosekundowy “Gothic Stone” zawierający motyw wykorzystany w następnym numerze czyli “The Well Of Souls” jest to zdecydowanie jeden z najlepszych kawałków napisanych przez Leifa Edlinga który jak to było w przypadku debiutu napisał całą muzykę. To co się w nim dzieje sprawia że szczena opada. Mamy do czynienia z ciągłymi zmianami tempa i nastroju, dodatkowo Messiah buduję tutaj niewiarygodne napięcie swoim wokalem. Cały numer nie daję wytchnienia od początku do samego końca.
Chwila oddechu przychodzi z następnym instrumentalem “Codex Cigas”. Poprzedza on “At Gallows End” następny genialny punkt płyty. Pięknie zaśpiewane balladowe zwrotki kontrastują z momentami szybszymi. Idąc dalej nie można nie natknąć się na piątkę czyli “Samarithan”. Refren w tym numerze należy do jednych z najpiękniejszych w całym metalu. Wielką przyjemność sprawia mi odśpiewywanie go razem z Messiahem. Prawdziwe Arcydzieło. Najszybszą częścią “Nightfall” jest 7 minutowy “Dark Are The Veils Of Death”, po raz kolejny mamy do czynienia z olbrzymią ilością zmian tempa. Od riffów powolnych i wgniatających w ziemie swoim ciężarem, do motywów szybkich jak na doom metalowe standardy tak jak ma to tutaj miejsce w zwrotce. Trudno nie wspomnieć również o najbardziej znanym na dwójce Szwedów “Bewitched”, można by go śmiało nazwać hymnem Doom Metalu, oraz najbardziej reprezentatywnym numerem całego gatunku. Chyba każdy kojarzy jego początkowy riff czy refren. Jak wiadomo numer ten wsparty został teledyskiem w którym to, Messiah wykonuje swój słynny taniec razem ze zgrają metalowców wśród których znalazł się między innymi Dead.
Podsumowując: Candlemass nagrał prawdziwe arcydzieło, płytę w stu procentach genialną, bez chociaż jednej zbędnej sekundy czy dźwięku. O poziomie tego wydawnictwa świadczy fakt, iż muzykom nigdy nie udało się nagrać nic lepszego i już pewnie nigdy nie uda.