Cocteau Twins ‎– Garlands / 1 Press UK

Jeden z największych skarbów 4AD, stworzony przez trójkę utalentowanych muzyków o niespotykanej wrażliwości twórczej. W czasie swojej działalności nie zdobyli żadnej nagrody; dopiero dwa lata temu, długo po rozpadzie, brytyjski magazyn muzyczny Q uhonorował ich nagrodą w kategorii 'Inspiracja’. Ale to tylko szczegóły marketingowe. To, co najważniejsze, pozostaje w dźwiękach. A te trafiają do serc każdego, kto choćby pobieżnie rzuci uchem na muzykę Cocteau Twins.

Samo „Garlands” jest troszkę inne na tle reszty wspaniałej dyskografii, która po prostu nie zawiera pozycji chybionych. Nagrywana z pierwszym basistą zespołu, Willem Heggie, jest zdecydowanie najzimniejszą z płyt, najbardziej nastawioną na konfrontację z poczuciem harmonijnej, sennej estetyki. Muzyka jest zimna i chrobotliwa; wyłania się z oparów dymu, ponuro odmierzana bezduszną bit-maszyną. Z miejsca też słychać dwa fundamentalne elementy muzyki Cocteau Twins: przesterowaną, wyjącą gitarę Robina Guthrie, i nieziemski głos Liz Fraser, wyśpiewujący niestworzone ludzkim językiem historie. Dużo w brzmieniu tej płyty charakterystycznych dla tamtego czasu zapożyczeń z wczesnego The Cure i Joy Division. Bas i gitara wyraźnie eksplorują te bardziej depresyjne, ponure rejony falowego rocka, a zaprogramowany rytm nadaje niektórym kompozycjom niepokojący, wręcz taneczny wydźwięk. Śpiew Fraser również podlega działaniu zimna i mroku, nabierając miejscami gotyckiego wręcz powabu. Słowem, „Garlands” to bardzo wyraźny znak czasu, a jednocześnie ziarenko, z którego urodził się prawdziwy kwiat paproci, nieodżałowany i po dziś dzień niezrównany.