David Sylvian ‎– Gone To Earth

Za co kocham tę płytę? A za to, że każdy utwór to arcydzieło. Że emocje skryto tu w tak pięknych dźwiękach, aż dreszcze dopadają człowieka z każdą nową nutą. Uwielbiam te faktury rytmiczne, jakimi Sylvian posłużył się w otwierającym płytę Taking The Veil. To bardzo crimsonowskie nagranie, nawiązujące do stylu, który Robert Fripp tak jasno zdefiniował na płytach odrodzonego na początku lat osiemdziesiątych King Crimson. Ale mylił by się kto, gdyby oczekiwał, że to klon Karmazynowego Króla. O nie,  tak łatwo nie będzie. Bo w Laughter And Forgetting smutek i piękno definiuje nieziemsko cudowna partia flugelhornu, prowadząca nieprawdopodobny wręcz dialog z fortepianem. I dla niej choćby (ale zapewniam, że nie tylko!!!) warto pochylić się nad tą płytą. Gotyckie wręcz momentami Wave, w którym gitara Roberta Frippa tnie nasze spokojne myśli na kawałeczki mrożące krew niczym kryształki lodu uderzające o skórę na zimnym styczniowym wietrze. Tak, każdy utwór na tej płycie to małe arcydzieło. I tym bardziej – nie wyobrażam sobie, aby fan dobrej muzyki mógł nie mieć tego albumu. Pozycja obowiązkowa.