Electric Light Orchestra ‎– Out Of The Blue

Zacznijmy od tego, że Out of the Blue to album wybitny w swoim gatunku. I nie przesadzam. To naprawdę solidna porcja muzyki (70 minut), a całość wypada spójnie i nie nudzi. Jasne, że oderwane od peletonu niektóre piosenki może by się i tak nie broniły, a i nie wszystkie kompozycje trzymają poziom. Ale to naprawdę nie ma znaczenia, bo ten album w całości po prostu zachwyca, wciąga, uzależnia i nie pozwala się oderwać. Mimo tak długiego czasu trwania, mamy ochotę do niego wracać i poznawać go na nowo. Ciekawe jest też to, że przy każdym kolejnym przesłuchaniu odkrywamy tu wciąż nowe dźwięki, na które wcześniej nie zwracaliśmy uwagi. Melodyjność tych utworów jest po prostu obezwładniająca. To właśnie dzięki tej płycie ostatecznie utwierdziłem się w przekonaniu, że Jeff Lynne to jeden z niewielu geniuszy muzyki rozrywkowej. Stworzyć tak bardzo zindywidualizowane brzmienie, które jednoznacznie kojarzy się tylko z tobą, a przy tym pisanie z łatwością tylu utworów (i nie mówię tylko o tej płycie), które są tak melodyjne i wpadają w ucho… To po prostu, dla mnie przynajmniej, rzecz nie do ogarnięcia umysłem.