Men At Work ‎– Business As Usual

Do dziś „Business As Usual” broni się świetnie, . bardzo melodyjne piosenki, miękki śpiew Haya, wszechobecne, ciepłe, stonowane syntezatorowe brzmienia, wyraźnie zaznaczona linia basu, eleganckie partie gitary (choćby leniwa solówka w „I Can See It In Your Eyes”), doprawione do smaku fletem i saksofonem, całość podana ze sporym luzem i dystansem (dość obejrzeć teledysk do „Down Under”). Nie tylko zresztą syntezatory tu rządzą – w takim „Who Can It Be Now” melodię w dużej mierze podaje saksofon, pełniący tu chwilami rolę jakby drugiego wokalisty, wchodzący w ciekawe dialogi z gitarami. „Down Under” – wiadomo: klasa sama dla siebie, utwór, który w zasadzie nie odczuł upływu czasu. Efektowny riff zagrany na flecie, zapadająca od razu w pamięć melodia, cośkolwiek ironiczny tekst o Antypodach, gdzie piwo leje się strumieniami, aż faceci jadą do Rygi, przyjemny drive sekcji rytmicznej i syntezatorów, cieplutkie, naturalne brzmienie… Oj, można tego słuchać w kółko. A co jeszcze ważniejsze, perełek nieznacznie tylko mniejszego kalibru jest na tej płycie więcej. Właściwie trudno byłoby tu znaleźć jakiś nieudany, nietrafiony fragment. Już „Who Can It Be Now” bardzo fajnie wprowadza w klimat tej płyty: należycie podbita w miksie partia gitary basowej, nowofalowo-noworomantyczne partie klawiszy, gitarowe zagrywki i doszlachetniający całość saksofon – plus intrygujący tekst o cierpiącym na agorafobię facecie, bojącym się wyjść z domu i dostającym gęsiej skórki na dźwięk dzwonka. Nienachalnie przebojowo wypada „I Can See It In Your Eyes”: dynamiczny, melodyjny, z ciekawie uzupełniającymi się gitarami i syntezatorami. W całkowicie już zelektronizowanym, dynamicznym, co nieco dusznym „Helpless Automaton” zaznaczają się pewne wpływy Kraftwerk. Fajnie uzupełnia go luźniejszy „People Just Love To Play With Words”, znów z saksofonem ciekawie uzupełniającym elektronikę, nadającym całości jazzujący posmaczek, gdy w środkowej części wygrywa solówkę. Dla kontrastu, kolejny „Be Good Johnny”, choć znów solidnie rozsyntezatorowany, otwiera gitarowy cios. Żeby było ciekawiej, w ciepłym gitarowym wprowadzeniu do „Touching The Untouchables” pobrzmiewa echo Dire Straits, potem pałeczkę przejmują naleciałości z Karaibów/The Police… Reggae pulsuje też gdzieś w tle „Catch A Star”. A na sam koniec jest bardzo klimatyczna, niespieszna ballada „Down By The Sea”. Jakby rzeczywiście zagrana w rytm fal, powoli, bez pośpiechu obmywających ląd…