Rainbow – Rising / Japan

Rising to wręcz wzorcowa płyta hardrockowa  a więc świetnie się do niej tupie i macha łepetyną, riffy od razu wpadają w ucho, a wokalista drze się aż miło. Jednak bez kilku słów się nie obejdzie. Wspomnę o Tarot Woman, która zaczyna się syntezatorowym solo, z którego wyłania się przycinająca się gitara, wchodzą bębny, a po chwili zespół żwawo jedzie przed siebie z mocnym rockiem. I tak przez resztę płyty, z tym że klawiszowiec rzadziej pojawia się na pierwszym planie. Pod numerem 3 kryje się Starstruck – chyba najbardziej przebojowy utwór na płycie, z chwytliwym refrenem i zgrabną solówką Czarnego Rycerza (Ritchiego, gdyby ktoś nie wiedział). Na drugą stronę trafiły dwa dłuższe kawałki. Najpierw Stargazer, zaczynający się od figury perkusyjnej, potem przechodzący w ciężką, riffową kompozycję, wspomaganą orkiestrą. Warto zwrócić uwagę na tekst, typowy dla Ronniego – zamki, czarownicy, wieże, a i rycerze walczący ze smokami też nie byliby od rzeczy. W tym wypadku świetnie koresponduje to z okładką płyty, jedną z ładniejszych w hardrockowym światku. Aha, słuchając Stargazera nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że coś mi przypomina. Co? Kashmir. Momentami orkiestra gra podobne partie. Na końcu wylądowało Light in the Black. Najszybszy utwór na całym albumie. Ostry – muzycy grają tak, jakby im się dokądś spieszyło lub jakby gonił ich wściekły Ozzy z nietoperzem w zębach. Do tego w środku mamy żwawy fragment instrumentalny, w którym popisują się Tony Carey i Ritchie Blackmore.
Jeszcze tylko wydzier najmniejszego spośród znanych mi rockmanów (163 cm bez koturnów) i już po wszystkim – Rising się kończy, po raptem 33 minutach. Tak krótkie płyty mają jednak wielką zaletę – chce się ich posłuchać jeszcze raz. Co niniejszym czynię i tym, którzy ją znają, doradzam zrobić to samo, a tym, którzy dotąd nie mieli okazji jej poznać – gorąco polecam. Znakomity album.