Sigur Rós ‎– ( )

Ta płyta, którą umownie przyjęło się oznaczać symbolem zawartym na okładce. Symbolem ( ). To obraz – albo może lepiej – próba namalowania panoramy tego świata. Dlaczego? A czymże innym może być muzyka, w której brak jakichkolwiek tekstów, choć wokalista śpiewa je prawie w każdym utworze. Dziwne, prawda? Bo śpiewa w wymyślonym przez siebie języku. Do tego dodajmy ten specyficzny design. Brak tytułu płyty. Brak nazwy zespołu na okładce (ta jest tylko na dodatkowej nalepce). Żadnego składu muzyków, tekstów utworów, ba, nawet tytułów utworów.

Ta płyta Sigur Ros to takie właśnie pytania bez odpowiedzi. Jest na niej symfoniczny rozmach dziewiętnastowiecznych romantyków. Jest burza nastrojów, harmonia dźwięków i czar zapamiętanych chwil. Tak, w tej muzyce jest nasze życie. Zaklęte w dźwięki, przepełnione melancholią, smutkiem i miłością.

Piękna muzyka. Polecam.