The Legendary Pink Dots – The Lovers

Pierwsza część The Lovers to przede wszystkim dwie synth-popowe piosenki zarejestrowane na żywo w klubie Milky Way w Amsterdamie. Apokaliptyczne 'MMMmmmm……’ traktujące o zaburzeniu porządku w hierarchii człowiek – zwierzę przedstawia surrealistyczny wyimek z życia farmera, który, w wyniku odwrócenia się ról, staje się ofiarą własnych zwierząt hodowlanych. Nie jest zapewne niczym przyjemnym zostać ot tak spałaszowanym przez swoich podopiecznych. Jedynym komplementem dla tego biednego człowieka jest porzucenie przypraw w tej uczcie na rzecz wybornego smaku surowego ludzkiego mięsa. Natomiast, fanatyczny 'The Heretic’ przeraża wizją nieuniknionej kary za odmienność i niedopasowanie do powszechnie uznawanego kanonu stereotypowych ludzkich zachowań. „Wygnajmy heretyka! Zakujmy w łańcuchy i ukrzyżujmy fanatyka i wariata – rozświetlmy nimi niebo przez najbliższych kilka godzin. Mamy władzę i narzędzia… Ach ten dreszcz emocji, gdy pragniemy zabić”. Oba utwory charakteryzuje pseudo dyskotekowy rytm i histeryczny głos wokalisty Ka-spela, który chwilami przypomina krzyki opętanego przez demona człowieka.
Drugą część płyty rozpoczyna jedna z najbardziej niezwykłych i nastrojowych ballad w dorobku Kropek o zwykłym tytule 'The Lovers (Part 1)’. To bardzo osobiste wyznanie, które pozostaje na długo w pamięci odbiorcy wprawiając go w stan cudownego, depresyjnego odrętwienia. Podsumowując, The Lovers jak na album kompilacyjny, wypada, moim skromnym zdaniem, równie znakomicie jak najlepsze dwie produkcje Kropek lat osiemdziesiątych – Any Day Now (1988) i The Golden Age (1989). A wszystko za sprawą zjawiskowych dźwięków skrzypiec (’The Lovers Part 1 i 2′), niezwykłych wizji Ka-spela mających raz charakter fantastycznej makabreski (’MMMmmmm……….’), raz przesyconych obrzydliwością i wstrętem (’Premonition 16′). The Lovers jest niezwykle zgrabnie zrobioną „zszywanką”, której poszczególne łatki zlewają się w całość tworząc finezyjny ornament wyhaftowany złotą nitką.