Lider The Soft Boys to mistrz neo-psychodelicznej, pokrętnej liryki, który w „Tonight” jawi się podświadomym, obsesyjnym głosem prześladującym swoją ofiarę. Szósty utwór na „Underwater Moonlight” to prawdziwy księżycowy hymn, którego jednak nie puszcza się przed wyjściem na imprezę (tu sprawdzi się quasi-punkowy opener „I Wanna Destroy You”), a raczej słyszy w głowie przemierzając nerwowo obce osiedle dawno po zmroku. Cała płyta to kliniczny przykład archaicznej w swoim czasie muzyki, która paradoksalnie wyprzedziła epokę. Wykorzystując dźwięczne harmonie The Byrds, brzmieniowy dorobek środkowych The Beatles i kwaśną melodykę wczesnego Pink Floyd, pochodząca z Cambridge grupa zadziwiająco trafnie przewidziała college-rockową eksplozję, która miała nastąpić po drugiej stronie Atlantyku dobre trzy lata później. Ważna, ekscytująca płyta, która samodzielnie zagwarantowała Hitchcockowi miejsce w poczcie naczelnych ekscentryków brytyjskiego new wave.