Tom Waits – トム・ウェイツ* ‎– Rain Dogs – レイン・ドッグ

Muzycznie – jest dość typowo dla Waitsa. Korzenny, archetypowy rock, surowy, pierwotny blues, jazz, nowoorleańskie granie, musicalowe ballady Kurta Weilla łączą się w szalony teatr absurdu, obłąkany, groteskowy spektakl. W którym jest miejsce na – na swój sposób oczywiście – chwytliwą, melodyjną piosenkę („Downtown Train” – za parę lat Rod Stewart zrobi z tego przebój), jest miejsce na groteskową polkę („Cemetery Polka”), na nowoorleańskie w klimacie granie („Tango ‘Till They’re Sore”), na elementy gospel („Anywhere I Lay My Head”) czy country („Blind Love”). Ta muzyka jest jak Nowy Jork – w swojej multikulturalności bardzo spójna, wielobarwna, szalona. Jak żadna inna opisuje codzienne losy życiowych wykolejeńców gdzieś wśród nędznych ulic tego innego Wielkiego Jabłka. I jak niewiele innych płyt – potrafi wciągnąć bez reszty.